Foresters O18-2 – Sporting Krommenie O18-1: 2-2
Het valt me de laatste tijd zwaarder om een verslag te schrijven. Het ging makkelijker toen we veel en vaak wonnen. Maar hé, dit is geen Facebook waar we alleen de leuke dingen van het leven delen. Voetbal is soms net het echte leven, met ups en downs. We zitten nu in een mindere periode. Dit kunnen we niet helemaal los zien van de wisselingen in het team zo rond de voorjaarsvakantie. Per saldo zijn we er niet op vooruitgegaan. We zaten al krap in de verdedigers, de keuze is nu nog minder, en ook aanvallend hebben we een steekje moeten laten.
Dit zou overigens geen excuus moeten zijn om niet de 3 punten uit Heiloo mee te nemen al mogen we er niet te licht over denken. Foresters staat puntloos onderaan maar gek genoeg ook in de halve finale van de beker. De eerste helft is het eenrichtingsverkeer maar we maken het onszelf niet makkelijker door al snel achter de feiten aan te lopen. Slap ingrijpen licht daaraan ten grondslag. Halverwege trekken we de stand gelijk door Chico (assist Bjorg) maar mogen we het onszelf kwalijk nemen dat de stand niet ruim in ons voordeel is.
Dan de tweede helft maar. Helaas schieten we onszelf wederom in de voet. Een te korte terugspeelbal wordt door Foresters onderschept en afgerond. Er is dan nog genoeg tijd om het recht te zetten, we creëren ook de kansen maar de afwerking is kenmerkend voor een ploeg uit vorm. Dat de arbiter een penalty over het hoofd ziet als Bjorg in het strafschopgebied wordt gewurgd helpt ook niet mee. In het laatste kwartier spelen we alles of niets en achterin 1 op 1. Gelukkig valt de bal dan toch een keertje goed. Vijf minuten voor tijd tikt Luuk de bal in het netje. Daarna gebeurt er nog van alles, kunnen we de wedstrijd winnen en ook verliezen maar blijft het 2-2.
Een gelijkspel dat voelt als een verlies. Het vervelende gevoel wordt versterkt door het geblesseerd uitvallen van Roan halverwege de tweede helft. Bij schrijven hoop ik dat het meevalt maar de eerste tekenen zijn niet bemoedigend en waarschijnlijk moeten we hem de rest van het seizoen missen. Verdrietig. Sterkte Roan.
Het is hopen op betere tijden zou je zeggen. Maar hoop is geen strategie. Het is vallen, opstaan en weer doorgaan. Hard werken aan herstel en trainen om beter te worden. Dit is de leven!
Coach Raymond
