Wijk aan Zee O18-1 – Sporting Krommenie O18-1: 5-7

Ik sloot vorige week het verslag af met de zin ‘’Volgende week zullen we bij Wijk aan Zee proberen het verloren vertrouwen terug te winnen.’’ Of dat ook gelukt is zult u in dit verslag lezen. Met Wijk aan Zee diende zich feitelijk de ideale tegenstander aan om aan het vertrouwen te werken. De eerste twee wedstrijden in de 2e fase werden kansloos verloren (0-5 en 0-8).

In de eerste helft is Sporting oppermachtig. Het duurt een klein half uurtje maar dan gaat het snel en is het binnen 10 minuten 0-3. Hugo komt voor het eerst dit seizoen op het scoreformulier en maakt vlak daarna direct zijn tweede, Bjorg maakt ook zijn eerste van het seizoen en voor het eerst in zijn carrière met het hoofd. Een zorgeloze voetbalochtend ligt in het verschiet al tonen we vlak voor rust toch weer onze defensieve kwetsbaarheid als Wijk aan Zee uit het niets 1-3 maakt.

Wijk aan Zee maakt het vroeg in de tweede helft weer spannend (2-3) maar 5 minuten later is het verschil van 3 weer in ere hersteld door een vrije trap van Mykai en de eerste van Chico (2-5). Dat verschil is er ook 20 minuten voor tijd nog met dien verstande dat de stand inmiddels naar 3-6 (goal Sporting van Chico) is versprongen. Ik had gehoopt het restant van de wedstrijd lekker van het zonnetje te kunnen genieten maar door ons geklungel wordt het toch nog billenknijpen en staat het 5 minuten voor tijd 5-6. De 5-7 van Bram vlak voor tijd wordt dan ook niet met gejuich maar met opluchting ontvangen. Vijf tegendoelpunten tegen deze tegenstander is natuurlijk gewoon een blamage. Dat mogen we gerust tegen elkaar zeggen.

Onze defensieve kwetsbaarheid is al het hele seizoen een thema. We praten er veel over, ik probeer jullie handvatten te geven maar het wordt eerder minder dan beter. De tweede helft van deze wedstrijd was wel het dieptepunt. Elke bal naar voren van het zwakke Wijk aan Zee werd gevaarlijk veroorzaakt door miscommunicatie en een wagonlading aan persoonlijke fouten. Het is om gek van te worden. Als coach voel je je machteloos. Ik kijk altijd eerst zelf in de spiegel. Wat kan ik beter doen? De laatste linie is hetzelfde als die van het vorige succesvolle seizoen. We hebben wel wat excuses. Yara is net terug van een blessure, Lars is pas ook net volledig inzetbaar en de keuze uit verdedigers is niet reuze zoals in de voorhoede, de balans is daar zoek. Thomas is gepromoveerd naar O19-1 en Timo hersteld nog van de aanslag op hem vorige week tegen Westzaan. Er ligt dus een puzzel die opgelost moet worden. Het sportcomplex van Wijk aan Zee heet Doolhof. Eens kijken of we daar uitkomen.

Coach Raymond

Soms moet je gewoon toegeven dat de tegenstander beter is. Een handje geven en ze verder succes wensen. Je wint of je leert. Dat was vandaag zeker het geval. ODIN was op alle vlakken beter. Slimmer, handiger, agressiever, fitter. We hebben er geprobeerd een wedstrijd van te maken. In fases is dat gelukt. Met name het tweede gedeelte van de eerste helft. Op dat moment stond het al 0-1 toen de blauw-gelen zich niet voor het eerst, maar zeker ook niet voor het laatst, veel mannelijker toonden bij een corner. “We geven het weg” hoorde ik de coach van de Heemskerkers op een gegeven moment schreeuwen. Hij zag meer dan ik want een uitgespeelde aanval hebben we de hele wedstrijd niet gehad. Daarvoor was het in de eindfase veel te slordig. Toen we in het begin van de tweede helft de 0-2 knullig weggaven was de wedstrijd gedaan.

Misschien was het anders gelopen als we onder dezelfde voorwaarden hadden gespeeld. Had ODIN 5 fitte en verse wissels, bij ons leek het wel de 10 kleine negertjes. Met name de achterhoede had daar ernstig onder te lijden. Op vrijdag moesten we eerst Timo afstaan aan O19-1 door een ziekmelding in dat team. Tijdens de wedstrijd viel Lars al snel uit en niet lang daarna ook Stef. Toen ook Mykai in de tweede helft uitviel zag de achterste linie er bijna surrealistisch uit. Bram op rechtsback, Thomas en Didier centraal en Selim linksback. Alleen Thomas is van origine een verdediger. Selim en keeper Roemer hadden ook klachten maar moesten blijven staan bij gebrek aan wissels.

In de eindfase was de pijp bij ons leeg, werd het een speeltuin voor ODIN en liep de score nog onnodig hoog op naar 0-4. Ik zei het in het begin van dit stuk al, je wint of je leert. In deze leeftijdscategorie wordt er een stuk mannelijkheid gevraagd en op het niveau waarop we spelen ook 100% fitheid. Tegen een tegenstander als ODIN kom je met minder niet weg. Volgende week thuis tegen Westzaan een nieuw examen.

PS: Nog even een shout out aan Thomas, met afstand de beste op het veld, de tegenstander meegerekend.

Coach Raymond 

Assendelft O18-1 – Sporting Krommenie O18-1: 2-4

Derby’s zijn toch wel het leukst om te spelen. Korte reisafstand, veel bekenden. Wat dat betreft worden we in deze bekerfase wel verwend met tegenstanders uit Wormer(veer), Koog aan de Zaan, Westzaan en Assendelft. De wedstrijden tegen de gortzakken steken er toch wel bovenuit. Alleen het spoor over en nog meer bekenden. Nu heeft deze wedstrijd nog een extra cachet. De winnaar pakt de koppositie.

Het hoogtepunt van de wedstrijd vindt voor mij al in de 5^e minuut plaats. Tekstboek trainingsmateriaal. Een opkomende rechtsback (Berno), een steekpass op de rechtsbuiten (Adel), een strakke lage voorzet op de spits (LDO*) die bij de eerste paal inkomt. Goal (0-1)! In het vervolg een redelijk gelijkopgaande eerste helft van twee teams met een verschillende identiteit. Sporting probeert met combinatievoetbal aan de overkomt te komen, het spel van Assendelft is opportunistischer. Dat laatste viert hoogtij halverwege als wij niet goed staan en de gelijkmaker moeten incasseren, 1-1. De teams lijken met een gelijke stand aan de limonade te kunnen beginnen maar een fout achterin bij ons zorgt ervoor dat zwart-wit met een voorsprong (2-1) de rust ingaat. Na de goal fluit de prima leidende scheidsrechter direct voor rust.

De pauze wordt voornamelijk benut om de keuzes in de opbouw te bespreken. Dat ging de eerste helft niet goed. Assendelft zette alleen druk op de centerbacks waardoor de backs vrijkwamen en je met een uitzakkende middenvelder op plaatsen in het veld een 3 tegen 1 kon creëren. Dit werd vaak niet herkend of slordig uitgevoerd.

Dit gaat de tweede helft veel beter. Ook door de omzetting om Mykai terug te halen van half naar de positie van centerback en Stef van centerback naar linksback. Het resultaat is meer voetbal vanuit de as en op links meer dynamiek. Daar wil ik de vroege gelijkmaker echter niet aan toewijzen. Een rommelige situatie waarbij Assendelft de bal niet weg krijgt en Stan het meest attent is en overtuigend uithaalt (2-2). Ondanks ons betere spel gaat de wedstrijd verder zonder echte grote kansen en het lijkt dan ook op een gelijkspel uit te draaien. Met deze zinsopbouw verklap ik al dat het dat niet werd. Met nog twee minuten op de klok wordt Luuk M net buiten de zestien gevonden. Zijn schot is niet geweldig maar wordt dusdanig van richting veranderd dat de keeper kansloos is (2-3). Assendelft wil nog een keer aanzetten maar kan al snel de inspanningen stoppen als Stan uit onze eerstvolgende aanval een dikke, harde punt achter de wedstrijd zet (2-4).

Een goede overwinning op een sterke tegenstander die tot vandaag in 3 wedstrijden maar 2 goals had moeten incasseren. Dit mogen we even vieren maar niet te lang. Na dit weekend, ons weekend, moet de focus op de afsluitende bekerwedstrijd thuis tegen WSV. Elk resultaat anders dan een nederlaag zorgt ervoor dat we doorbekeren. Dat was voorafgaand aan het seizoen geen prioriteit maar nu we er toch zijn …..

* LDO, oftewel Luuk O, om beter onderscheid te kunnen maken met naamgenoot Luuk (M)

Coach Raymond

Sporting Krommenie O18-1 – Saenden O18-2 Uitslag: 1-4

Haben sie eine Stunde? Dit antwoord, of eigenlijk een vraag op een vraag, gaf toenmalig Feyenoordtrainer Leo Beenhakker op 29 september 1998 na de 1-3 overwinning op VfB Stuttgart aan een Duitse journalist op de vraag wat er mis was met het Duitse voetbal. Dit antwoord hadden jullie ook van mij kunnen verwachten op de vraag waar het tegen Saenden fout was gegaan.

Het eerste signaal diende zich al halverwege de eerste helft aan toen ik het nodig vond in het middenveld in te grijpen. Te statisch en geen beweging. Alleen Luuk M toonde daar de wil en bereidheid vrij te komen en mocht blijven staan. In mijn beleving stond het daarna beter maar bleven we het lastig houden met de taaie en felle Gladoren. De 1-0 kwam dan ook een beetje uit de lucht vallen en kwam uit een standaardsituatie. De vrije trap van Roan was de keeper te machtig. Dit doelpunt had een bevrijding moeten of kunnen zijn. Helaas deden we onszelf in de laatste minuten voor rust weer onnodig pijn door in de opbouw 2 keer simpel en onnodig de bal in te leveren. De opdracht ‘bal veilig’ moet ik te vaak herhalen. Dit kan door een station over te slaan in de opbouw waardoor de bal verder van je doel is of de bal eruit te halen naar de keeper of een uitgezakte verdediger. Als je de bal vooruit speelt wil vaak een fijne, strakke inspeelpass ook helpen. Daarmee help je je teamgenoot om de bal makkelijker te verwerken. Een achterstand in plaats van een voorsprong bij rust dus (1-2).

Alle goede bedoelingen ten spijt konden de plannen zoals in de rust besproken al vrij snel de prullenbak in toen Saenden vroeg in de tweede helft de score uitbreidde, 1-3. Daarna hebben we het wel geprobeerd maar het was allemaal zonder overtuiging. De vorm van de dag ontbrak, dat zeker, maar ik miste ook een stuk bereidwilligheid. Dit zie ik bijvoorbeeld in de bezetting in de zestien als we voor het doel van de tegenstander komen. Vaak stond daar maar 1 man. Je moet wel heel veel goed doen als je die tussen alle verdedigers wilt bereiken. Niemand die het sprintje trok om in die positie te komen. Met die instelling trek je het geluk ook niet aan getuige de trap op de lat van Roan met nog een kwartier te gaan. Dat had het nog spannend kunnen maken. Nu was het Saenden dat een punt achter de wedstrijd zette, 1-4.

Samenvattend was alles vandaag ruim onvoldoende. Volgende week zal het tegen Westzaan een stuk beter moeten. Op alle vlakken. Saenden, echt geen wereldploeg, kreeg van hen 5-0 klop.

Ik hou me vast aan het feit dat Stuttgart in de return met 3-0 won en Feyenoord alsnog werd uitgeschakeld.

Coach Raymond

KFC O18-1 – Sporting Krommenie O18-1
Uitslag: 4-6

Eind vorig seizoen is besloten om het 2^e selectieteam van de O19 niet, zoals te doen gebruikelijk, in te schrijven als O19-2 maar als O18-1. De eerstejaars kunnen daardoor nog een jaar langer tegen leeftijdsgenoten voetballen op een aantrekkelijk, uitdagend niveau. Met KFC O18-1 als tegenstander konden we direct aan de bak, daarover later meer.

Als coach kijk ik altijd uit naar de start van het seizoen. Nieuwe teams, een hoofdcoach die er nu vanaf de start bij is (Arie), nieuwe dynamiek. Iedereen moet weer voor zijn plekje vechten. Dat zorgt soms ook voor teleurstellingen. Iedereen wil natuurlijk graag in de O19-1 spelen maar dat gaat natuurlijk niet. Daarvoor is maar plaats voor de helft van de selectie. Teleurstelling toont ambitie en dat vind ik mooi om te zien. De kunst is om de knop om te zetten en te strijden voor je plek. Want dat is selectievoetbal. Niemand heeft een gegarandeerde plek.

KFC O18-1 dus. Grotendeels de O17-2 van vorig jaar en daar hadden we het vorig seizoen met onze O17-2 maar wat moeilijk mee. Een dikke nederlaag in de korte competitie aan het begin van het seizoen (die KFC als kampioen afsloot) en een net zo dikke in een oefenwedstrijd later in het seizoen. Maar nieuwe ronde, nieuwe kansen. Wij zijn al wat verder in de voorbereiding. KFC trainde in de week voorafgaand pas voor het eerst daar waar wij 7 augustus al konden starten en al een oefenwedstrijd hadden gespeeld (tegen HSV Sport 4-4). In de oefenwedstrijd zagen we al goede dingen (vlot combinatievoetbal, veel kansen) maar ook dingen die voor verbetering vatbaar zijn (laag rendement, persoonlijke fouten die leidden tot tegengoals).

Over de verhoudingen in het veld kan ik kort zijn. Behoudens een korte periode in de eerste helft was het Sporting dat de lakens uitdeelde. Al na 5 minuten was daar bijna de voorsprong maar trof Luuk M de lat en was de rebound niet aan Luuk O besteed. Waar het wachten was op een doelpunt van rood-wit stond het na 18 minuten echter 1-0 voor KFC nadat ze een persoonlijke fout bij ons achterin afstrafte. Dit tikje moesten we even verwerken maar nadat we het hoofd geschud hadden trof Hugo de lat en was het niet veel later verdiend 1-1. Selim met een goede loopactie in het strafschopgebied waar hij tevens als eindstation diende van een vloeiende aanval. We zaten inmiddels op een half uur spelen. In het kwartier tot de rust zou er nog een hoop gebeuren.
– minuut 37: 2-1 KFC straft een nieuwe persoonlijke fout af
– minuut 38: 2-2 weergaloze slalomgoal van Per (linksback notabene)
– minuut 40: Per schiet op de paal
– minuut 42: 2-3 Bram eindstation vloeiende aanval met de bal voor het intikken
– minuut 45: 3-3 Didier pakt beetje man en boel bal in het strafschopgebied, penalty

Rust, pffffffffff. Tijdens de 15 minuten pauze aangegeven dat we al aan het bier (bij wijze van spreken dan) hadden kunnen zitten in plaats van aan de limonade. De foutenlast moet omlaag om onszelf te belonen. Bal eruit of desnoods wegrammen.

De tweede helft startte voortvarend. Adel kon doorlopen naar het doel maar werd onderweg onderuit gemaaid. Vrije trap met de aantekening dat de scheidsrechter hier natuurlijk wel een kaart had moeten trekken. Volgens de regels rood maar met geel en een aantal minuten aan de kant had ik ook kunnen leven. Voor een minder vergrijp mocht Hugo later in de wedstrijd tenslotte wel even naast me komen zitten. Per vond het een goed idee om de vrije trap dan maar in de goal te schieten, 3-4. Daarna speelden we feitelijk een gewonnen wedstrijd maar duurde het nog vrij lang voordat de wedstrijd in het slot werd gegooid. Een kwartier voor tijd volgde de 3-5 en 3-6 elkaar in rap tempo op. Eerst een intikker van Luuk M (de Sporting versie van Davy Klaassen), gevolgd door een intikker vlak voor de doellijn van Bram (credits naar Hugo), beide een resultaat van vlot combinatiespel tot in de zestien. De 4-6 vlak voor tijd was voor de statistieken.

Samenvattend: een goede overwinning met aansprekend spel, werklust, strijd en enthousiasme. De opdracht om tot in de zestien van de tegenstander door te voetballen om zo grotere kansen af te dwingen werd goed opgepakt. Verbeterpunten zijn er ook. De foutenlast zoals eerder benoemd moet omlaag, we gaan niet elke wedstrijd 5 of 6 keer scoren. Middenveld was vaak nog te statisch, meer verrassing door positiewisselingen. Datzelfde punt geldt voor de voorhoede. Dat is goed trainbaar. Een goede start, ik heb genoten, tot volgende week!

Coach Raymond